Κατά το άρθρο 57 ΚΠΔ, αν κάποιος έχει καταδικασθεί αμετάκλητα ή αθωωθεί ή έχει πάψει η ποινική δίωξη εναντίον του, δεν μπορεί να ασκηθεί και πάλι εις βάρος του δίωξη για την ίδια πράξη, ακόμη και αν δοθεί σ’αυτή διαφορετικός χαρακτηρισμός. Από τη διάταξη αυτή προκύπτει, ότι για την ύπαρξη δεδικασμένου απαιτείται ταυτότης προσώπου, ταυτότης πράξεως και αμετάκλητη καταδίκη ή αθώωση.

‘Οσον αφορά στην ταυτότητα της πράξεως, αυτή νοείται ως το ιστορικό γεγονός, όπως προκλήθηκε και εξελίχθηκε, με πλαίσιο τα ειδικότερα πραγματικά χαρακτηριστικά, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο νομικός χαρακτηρισμός στην κριθείσα υπόθεση και υπό τη νέα μορφή εμφανισθείσα. Η γενομένη σύγκριση των επί μέρους πραγματικών περιστατικών θα οδηγήσει στο συμπέρασμα περί υπάρξεως ή μη δεδικασμένου, το οποίο επιβάλλει την κήρυξη ως απαράδεκτης της νέας ποινικής διώξεως.

 To δεδικασμένο εξαντλείται όχι στην ταυτότητα του νομικού χαρακτηρισμού εγκλήματος, αλλά στην ταυτότητα της αντικειμενικής υποστάσεως της αξιόποινης πράξεως για την οποία η προηγούμενη καταδίκη και δεν εμποδίζει νέα καταδίκη για άλλη αξιόποινη πράξη, που δεν κρίθηκε, έστω και αν στα στοιχεία της πράξεως αυτής περιλαμβάνονται και εκείνα που αποτελούσαν στοιχείο του εγκλήματος που έχει κριθεί. Δεν υφίσταται ταυτότητα πράξεως και ως εκ τούτου δεδικασμένο οσάκις τα περισσότερα στοιχεία μιας πράξεως έχουν αυτοτελή υλική υπόσταση και συνιστούν ίδιο έγκλημα (660/2006 ΑΠ).